“Niet verwacht, wel gehoopt,” aldus de arts kort geleden. Pff. Na het slechte nieuws in december van de chirurg dat er een ‘wonder’ nodig was om überhaupt nog in aanmerking te komen voor een operatie is het nu zover. Inmiddels is het wonderlijk, dat klinkt wat beter. Na 16 weken chemo en immuun, een dip met ziekenhuisopname in januari, een busload aan scans en een kijkoperatie 2 weken geleden, staat het er echt. In de agenda. Een operatie. De beste kans om verder te gaan. Tranen en een lach. Een operatie met impact, want om mij ‘schoon’ te maken zal er veel weggehaald moeten worden. Aansluitend wordt het buikvlies met chemo gespoeld. Niet zonder risico, maar wel met vertrouwen. Vertrouwen dat ik heb gegeven aan en gekregen van de zorg. Zij hebben in december een plan gemaakt en waargemaakt. Dit plan hebben wij stap voor stap gevolgd. Als een trap met 10 treden. Stap voor stap. Inmiddels is trede 9 bereikt. De top van deze fase is in zicht. Raar, maar dan krijg je toch wat hoogtevrees. Niet laten leiden door risico’s en angst. Gewoon doorgaan. En dat lukt door het vertrouwen en de hoop. Want hoop geeft kracht!

Het lijkt wel een project. Zou mooi zijn als angst en risico’s ook voor veel bedrijven en de overheid niet leidend zouden zijn bij de duurzame keuzes die ze kunnen maken. Durf te doen. Alleen dan bereik je op termijn de top. En de top gaat niet zo zeer over geld. Die gaat over een leefbare wereld.

Bedankt Amphia Ziekenhuis en Catharina Hospital Eindhoven voor jullie goede zorgen tot dusver. Jullie waren er altijd voor ons. Een houvast. Ik zeg voor ons. Want zo’n traject doorloop je samen. Met je gezin, familie en vrienden. En nu door, de volgende stap. Onbekend terrein. Trede 10. #unchartedterritory